Emocjonalne i bezkompromisowe prace dwóch młodych artystek od piątku 27 września można oglądać we wrzesińskim Muzeum Regionalnym. Daria Grzegorska i Wiktoria Książkiewicz opowiedziały o bolesnych przeżyciach – gwałcie, stracie bliskiej osoby i mierzeniu się ze stereotypami związanymi z ciałem.

Obie artystki są wrześniankami. W muzeum zaprezentowały kilka projektów, dla których klamrą jest wspólny tytuł – „Sztuka, w której żyję”. Zdjęcia i obrazy składające się na wystawę to zapis intymnych emocji. Autorki postawiły na całkowitą szczerość. Sztuka jest dla nich jak powietrze, którym oddychają.

Zdjęcia i obrazy Darii to opowieść o gwałcie, który przeżyła. Historię spisała w formie spowiedzi i dołączyła do obrazów. Poruszający cykl zatytułowała „O mnie się nie módl”.

– Ta wystawa to mój manifest przeciwko kulturze gwałtu i opowieść o tym jak zostałam skrzywdzona. Teraz czuję się trochę obok tego wszystkiego. Mogę stać tutaj i patrzeć na te emocje, ale jeszcze dwa lata temu nie byłam w stanie o tym mówić – opowiadała Daria.

Sztuka miała dla niej znaczenie prawie terapeutyczne. Ten cykl to zamknięcie pewnego etapu w życiu.

– Chciałabym pokazać, że trzeba mówić o takich przeżyciach, szukać wsparcia i że da się z tego wyjść – mówi.

Wiktoria zaprezentowała trzy cykle. Jeden z nich, „Jedyne, co pozostało” poświęcony jest dziadkowi. Fotografie tworzące go pokazują pustkę, która tworzy się odejściu bliskiego człowieka. Miejsca i sprzęty naznaczone brakiem obecności wyglądają tu jak osierocone.

Dwa pozostałe cykle Wiktorii dotyczą świadomości ciała, jego niedoskonałości i stereotypów z nim związanych.

Media ukazują idealny wizerunek ludzkiego ciała, który tak naprawdę nie istnieje. Powinniśmy być szczupli, wysocy, mieć lśniące włosy, gładką cerę oraz ładne ciało. A co jeśli takiego człowieka nie ma? Jeśli to, co media określają jako wady lub niedoskonałości to tak naprawdę znaki na naszym ciele budujące nasze historie? – czytamy w opisie.

– Na rozkładówkach gazet widzimy idealne kobiety, często są to aktorki po pięćdziesiątce. A przecież one też mają zmarszczki, niedoskonałości, normalne ślady, które zostawia życie, ale ich wizerunki podawane są obróbce graficznej. Inne kobiety patrząc na te zdjęcia wpadają w kompleksy. A idealni ludzie po prostu nie istnieją – stwierdza Wiktoria, która mówi, że z zachwytem fotografuje różne faktury ciała. Zmarszczki, załamania skóry, pieprzyki są dla niej piękne i inspirujące.

Podczas wernisażu także publiczność mogła na chwilę skonfrontować się z tym, co bolesne. Obok zdjęć Darii ustawiony został słój z karteczkami. Na nich wypisano zdania, którymi najczęściej ranimy innych i samych siebie. Podpisano go „Słowa, przez które przestaliśmy się bronić”.

Dla Darii i Wiktorii tarczą ochronną stała się sztuka. Co uratuje innych? Na to pytanie każdy musi poszukać swojej odpowiedzi.

Wystawę można oglądać do 30 października.