Wielka strata dla lokalnej społeczności. Nie żyje Mirosław Jadryszak

na Woja już nie będzię taka sama bez pana Jadryszaka. Smutna wiadomość i ogromna strata. R.I.P.

Szkoda ale nic nie możemy zrobić

Odszedł do Pana gdzie już nie ma bólu i cierpienia

Pamiętam go z końcówki lat 90-tych.
Mój były nauczyciel....bardzo dobrze go wspominam. Lubiłem jego wykłady o wszystkim.....jego dygresje...
I mojego syna uczył przez dwa lata....(zdrowie mu nie pozwoliło dłużej).
I dopiero w tym czasie po tylu latach od zakończenia szkoły, miałem przyjemność z nim rozmawiać na wywiadówkach syna.
Taki sam człowiek... uśmiechnięty i jak zawsze żartobliwy.

Myślę że wiele osób będzie pogrążone w żałobie i smutku po tak wspaniałym człowieku...
Odszedł zbyt szybko....Aż trudno uwierzyć...
Niech spoczywa w pokoju

Kto pamięta "akwarium" w jego klasie?
I dzień dobry na migi, gdy stał na balkonie na przerwie i obserwował "lasek"?
Mega człowiek 💪🏼💪🏼💪🏼
Istny Zeus 😉

Ostatni raz z Mirkiem spotkałem się zupełnie przypadkiem vis a vis ratusza. To było w tamtym roku. On z nieodzowną torbą i dodatkowym aparatem przewieszonym przez ramię. Na statywie aparat wycelowany w Ratusz... jak to lubił... zazwyczaj "pod światło" z rozmytymi liśćmi na pierwszym plani. Normalne, cześć co u Ciebie słychać... zaczęliśmy rozmawiać i jak zwykle skończyło się rozmową o fotografii... analogowej, cyfrowej, tej z telefonu, głębia ostrości, bokeh..... Pogoda: nieważne, pada czy nie pada, grzeje czy jest chłodno. Rozmawiamy... Minęła godzina... zawsze tak się to kończyło.

Mirek... do zobaczenia po drugiej stronie migawki...

Niedawno rozmawiałem z Mirkiem że nie długo odchodzi na emeryturę , a tu taka wiadomość , smutek żal 😭😭

Zdawałem u Pana Jadryszaka ustny polski na maturze w 2017 roku. Bardzo miły człowiek, a i pożartować się dało, tak że zero stresu :) Wielka strata :( Kondolencje dla rodziny!

Zacny czlowiek. Niech mu ziemia lekka bedzie.

Świeć Panie nad jego duszą...

Żegnam wspaniałego nauczyciela i wychowawcę. Lekcje, wycieczki z nim na zawsze pozostaną w pamięci.

Każdego to czeka, a kiedy to decyduje Bóg

Lubiłem jego podejście do uczniów... szczególnie wymyślanie imion na podstawie wyglądu i charakteru...

Wraz z jego śmiercią skończyła się pewna epoka...

Pan Mirek uczył jeszcze w szkole w Kaczanowie. Jak ktos wie coś więcej niech mnie poprawi.

Wielki człowiek, będziemy tęsknić

Wielki Człowiek, naszej małej krainy....puściej i smutniej....Panie Profesorze popatrz na nas smutnych, stamtąd gdzie jesteś. Bo jak zawsze, patrzysz i aparat pod ręką gotowy....

Bardzo Wartościowy Człowiek i oddany Nauczyciel. Zabił Go system. Odebrano nauczycielom emerytury po 30 latach, żeby totalnie wyniszczyli się psychicznie = fizycznie nie dojeżdżając do żadnej emerytury... I tu klasyczny przykład "jak to sprawnie działa", jak można w białych rękawiczkach wyniszczyć Człowieka... bo przecież nauczyciele to darmozjady, ciągle mają wolne i nie pracują... Znałem Mirka osobiście i wiem o czym piszę, bo jako nauczyciel sam zdążyłem odejść na świadczenie pomostowe po 37 latach jako wrak człowieka... choć jeszcze daleko mi było do 65 lat. Cześć Jego Pracy i Pamięci!

Wspaniały Człowiek, zdecydowanie zasłużył sobie na ulicę swojego imienia.

Wyrazy współczucia dla żony Pana Mirosława która była moją nauczycielką niemieckiego. Do dzisiaj pamiętam jak biegaliśmy po Wrześni z młodymi Niemcami z Wolfenbuttel i Panem Jadryszakiem pytając Wrześnian do telewizji osiedlowej o różne słowa po niemiecku np. „cyferblat”… to był 1995 r. Pan Mirosław był poza tym człowiekiem którego można określić mianem wyjątkowo „prawego”… odnoszącego się z szacunkiem do ludzi i mającego coś dobrego każdemu do powiedzenia.

Był najlepszym nauczycielem języka polskiego, jakiego można było sobie wyobrazić. Zawsze sprawiedliwy, traktował każdego ucznia z szacunkiem i zrozumieniem. Jego lekcje pełne były pasji – potrafił ożywić najtrudniejsze teksty literackie, sprawiając, że stawały się one fascynującymi opowieściami. Był nie tylko wspaniałym pedagogiem, ale i człowiekiem, na którego zawsze można było liczyć. Nigdy nie odmawiał pomocy – czy to w nauce, czy w sprawach życia codziennego.

Pomógł i wsparł mnie osobiście w chwili, gdy popełniłem błąd, który mógł zaważyć na całym moim życiu. Nie oceniał, nie krytykował – zamiast tego podał pomocną dłoń i pokazał, jak znaleźć wyjście z trudnej sytuacji. Dzięki niemu odzyskałem wiarę w siebie i nauczyłem się, że każdy błąd może stać się lekcją. Jego odejście pozostawiło pustkę, której nie da się wypełnić. Pamięć o nim jednak przetrwa w sercach tych, których inspirował i wspierał przez całe swoje życie.